برخی مسائل هستند که در صحبت ها به کرات از این و آن شنیده میشود و گاها به خاطر همین کثرت استعمال  خود ما هم در احتجاج از اون ها کمک میگیریم با وجود این که واقعا نمیدونیم درست هستند یا نه.شاید دلیل ش این باشه که در اون لحظه فقط به فکر این هستیم که طرف مقابل رو مجاب کنیم نه این که واقعا بحث، حولِ پیدا کردن مطلب درست باشه(که البته حقیر بعد از مدت ها فکر ریشه ی این رفتار های عجولانه و نا صحیح و اغلب غیر ارادی رو در حب نفس یافتم).یکی از اون ها وقتیه که شما مطلب خلاف واقعی رو میگی و در اعتراض اطرافیان بهشون میگی که مصلحتی بود!

آیا اصلا ما همچین چیزی در شریعت داریم؟

...

***توجه:تمام روایات استفاده شده در این مطلب از برنامه جامع الاحادیث نور استفاده شده است***