حرز نقل شده از امام جواد علیه السلام
اولا چه در باب این حرز چه هر حرز دیگه ای باید دقت کرد که مطلب قبلی ای که تو پست قبل گفته بودم اولویت داره. یعنی ایمان به خدای قاهر قادر متعال. و اگر سراغ حرز یا دعایی رفته میشه در سایه ی ایمان به آن خدا باید باشه. نه اینکه مستقلا برای اون نوشته آدم چیزی قائل باشه.
به نظر اگه کسی به این شکل سراغ حرزی از احراز که در روایات اومده، بره خوبه:
"خدایا به تو ایمان دارم و میدونم که چیزی از دستت خارج نیست. اولیائی را در زمین قرار دادی که اعلم مخلوقات اند و ما را به تبعیت از ایشان سفارش نمودی، دستوری از سمت ایشان برای ما نقل شده، از جهت اطاعت امر تو و در دایره ی ربوبیت تو به آن فعل را انجام دادیم و امید داریم از اسبابی باشد که تو به وسیله ی اهل بیت رسولت به ما رسانده و این سبب را باعث حفظ و نگهداری ما قرار داده"
اگه کانتکس ذهنی فرد این باشه خوبه این کار ولی اگه واسه خود اون حرز اثری قائل باشه مستقل از ذات ربوبی همین نوشته هم براش وزر و وبالی میشه که اون دنیا باید جواب بده.
خلاصه حرف پست قبل و خیلی جدی تر میدونم. اساس کار ایمان به خداست، اگه اون باشه این اسباب هم میتونه موثر باشه(به خدا ایمان داشته باشیم، باور کنیم که من یتق الله یجعل له مخرجا و یرزقه من حیث لا یحتسب)
امام حرز منتسب به امام جواد علیه السلام.
هر دو حرز در کتاب
مهج الدعوات و منهج العبادات سید بن طاوس اومده
دو حرز وجود داره یکی حرز صغیر که خیلی کوتاهه و سندی براش ذکر نشده.
یکی هم حرز کبیره که قطعا به لحاظ سندی صحیح نیست. صرف نظر از بررسی راویان اصل ماجرا از همسر امام جواد علیه السلام، ام فضل (ام عیسی) دختر مامون داره نقل میشه که خیلیا معتقد به این مطلب اند که قاتل حضرت بوده.
سندش صحیح نیست. و مهم ه که توجه بشه که نقل شده این حرز و امام جواد علیه السلام برای مامون فرستادن که خود این هم جای تعجب و دقت داره. اما نقل هایی شنیدم که بزرگانی این حرز رو معتبر دونستن(به جهت احترام به ایشان بیشتر از این در باب اعتبار صحبت نمیکنم)
تو این روایت اصلا صحبتی از آداب نوشتن این حرز وجود نداره، چند تا کار قبل از به همراه داشتن حرزه که چیزای خوبی ه(چند سوره باید خونده بشه و 4 رکعت نماز داره و ...)
پس تو این روایت چیزی راجع به آداب نوشتن نیومده. حتی اینکه روی پوست آهو نوشته بشه نیومده بلکه نقل شده که حضرت جواد علیه السلام پوست آهو طلب کردن و روی اون نوشتن و این دلیل نمیشه که ما هم روی پوست آهو بخوایم بنویسیم. شاید اون روز اگه کاغذ وجود داشت ایشان کاغذ طلب میکردن.
اما برخی از آقایون واسه نوشتن حرز (همه ی حرز ها آدابی رو گفتن. که چیزای خوبیه بعضیاشون و رعایت بشه خوبه.
با وضو بودن
رو به قبله بودن
برای نگارش(قلم و کاغذ) از مصنوعات کفار استفاده نشه
تو زمان قمر در عقر نوشته نشه
به اسم و نیت شخص نوشته بشه
از آهن استفاده نشه برای نگارش(این و نفهمیدم چرا، شاید به خاطر برخی مطالب ه که راجع به آهن اومده)
...
فلذا اصلا چیزی نیست که لازم باشه یه شخص خاص تو یه حالت عجیب و غریب بخواد بنویسدش. خود اشخاص هم میتونن بنویسن و همراه داشته باشن.(حالا رو کاغذ خارجی ننویسن که مصنوع کفار نباشه. یا مثلا با مداد ایرانی بنویسن)
اگه سوال یا نکته خاصی بود اینجا رو کمتر چک میکنم.ایتا و اینستا فعلا فعال ترم.
ایتا: @MMjavad
اینستا: @javad_varkesh
متن کاملش و میارم اگه کسی خواست بنویسه برای خودش:
حرز صغیر:
يَا نُورُ يَا بُرْهَانُ يَا مُبِينُ يَا مُنِيرُ يَا رَبِّ اكْفِنِي الشُّرُورَ وَ آفَاتِ الدُّهُورِ وَ أَسْأَلُكَ النَّجَاةَ يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ.
حرز کبیر:
قَالَ الشَّيْخُ عَلِيُّ بْنُ عَبْدِ الصَّمَدِ قَالَ حَدَّثَنَا الشَّيْخُ الْفَقِيهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ أَبِي الْحَسَنِ رَحِمَهُ اللَّهُ عَمُّ وَالِدِي قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ عَبَّاسٍ الدَّرْوِيشِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا وَالِدِي عَنِ الْفَقِيهِ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ بَابَوَيْهِ الْقُمِّيِّ وَ أَخْبَرَنِي جَدِّي قَالَ حَدَّثَنَا وَالِدِيَ الْفَقِيهُ أَبُو الْحَسَنِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا جَمَاعَةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا رَحِمَهُمُ اللَّهُ مِنْهُمْ السَّيِّدُ الْعَالِمُ أَبُو الْبَرَكَاتِ وَ الشَّيْخُ أَبُو الْقَاسِمِ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ الْمُعَاذِيُّ وَ أَبُو بَكْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْمَعْمَرِيُّ وَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْمَدَائِنِيُّ قَالُوا كُلُّهُمْ حَدَّثَنَا الشَّيْخُ أَبُو جَعْفَرِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ مُوسَى بْنِ بَابَوَيْهِ الْقُمِّيُّ قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ قَالَ حَدَّثَنِي أَبِي قَالَ حَدَّثَنِي عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ جَدِّهِ قَالَ حَدَّثَنِي أَبُو نَصْرٍ الْهَمْدَانِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي حَكِيمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَمَّةُ أَبِي مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ ع قَالَتْ لَمَّا مَاتَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الرِّضَا ع أَتَيْتُ زَوْجَتَهُ أُمَّ عِيسَى بِنْتَ الْمَأْمُونِ فَعَزَّيْتُهَا فَوَجَدْتُهَا شَدِيدَةَ الْحُزْنِ وَ الْجَزَعِ عَلَيْهِ تَقْتُلُ نَفْسَهَا بِالْبُكَاءِ وَ الْعَوِيلِ فَخِفْتُ عَلَيْهَا أَنْ تَتَصَدَّعَ مَرَارَتُهَا فَبَيْنَمَا نَحْنُ فِي حَدِيثِهِ وَ كَرَمِهِ وَ وَصْفِ خُلُقِهِ وَ مَا أَعْطَاهُ اللَّهُ تَعَالَى مِنَ الشَّرَفِ وَ الْإِخْلَاصِ وَ مَنَحَهُ مِنَ الْعِزِّ وَ الْكَرَامَةِ إِذْ قَالَتْ أُمُّ عِيسَى أَ لَا أُخْبِرُكَ عَنْهُ بِشَيْءٍ عَجِيبٍ وَ أَمْرٍ جَلِيلٍ فَوْقَ الْوَصْفِ وَ الْمِقْدَارِ قُلْتُ وَ مَا ذَاكَ قَالَ كُنْتُ أَغَارُ عَلَيْهِ كَثِيراً وَ أُرَاقِبُهُ أَبَداً وَ رُبَّمَا يُسْمِعُنِي الْكَلَامَ فَأَشْكُو ذَلِكَ إِلَى أَبِي فَيَقُولُ يَا بُنَيَّةِ احْتَمِلِيهِ فَإِنَّهُ بَضْعَةٌ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص فَبَيْنَمَا أَنَا جَالِسَةٌ ذَاتَ يَوْمٍ إِذْ دَخَلَتْ عَلَيَّ جَارِيَةٌ فَسَلَّمْتُ فَقُلْتُ مَنْ أَنْتِ فَقَالَتْ أَنَا جَارِيَةٌ مِنْ وُلْدِ عَمَّارِ بْنِ يَاسِرٍ وَ أَنَا زَوْجَةُ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الرِّضَا ع زَوْجِكِ فَدَخَلَنِي مِنَ الْغَيْرَةِ مَا لَا أَقْدِرُ عَلَى احْتِمَالِ ذَلِكَ هَمَمْتُ أَنْ أَخْرُجَ وَ أَسِيحَ فِي الْبِلَادِ وَ كَادَ الشَّيْطَانُ أَنْ يَحْمِلَنِي عَلَى الْإِسَاءَةِ إِلَيْهَا فَكَظَمْتُ غَيْظِي وَ أَحْسَنْتُ رِفْدَهَا وَ كِسْوَتَهَا فَلَمَّا خَرَجَتْ مِنْ عِنْدِي الْمَرْأَةُ نَهَضْتُ وَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِي وَ أَخْبَرْتُهُ بِالْخَبَرِ وَ كَانَ سَكْرَانَ لَا يَعْقِلُ فَقَالَ يَا غُلَامُ عَلَيَّ بِالسَّيْفِ فَأَتَى بِهِ فَرَكِبَ وَ قَالَ وَ اللَّهِ لَأَقْتُلَنَّهُ فَلَمَّا رَأَيْتُ ذَلِكَ قُلْتُ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ مَا صَنَعْتُ بِنَفْسِي وَ بِزَوْجِي-
وَ جَعَلْتُ أَلْطِمُ حَرَّ وَجْهِي فَدَخَلَ عَلَيْهِ وَالِدِي وَ مَا زَالَ يَضْرِبُهُ بِالسَّيْفِ حَتَّى قَطَعَهُ ثُمَّ خَرَجَ مِنْ عِنْدِهِ وَ خَرَجْتُ هَارِبَةً مِنْ خَلْفِهِ فَلَمْ أَرْقُدْ لَيْلَتِي فَلَمَّا ارْتَفَعَ النَّهَارُ أَتَيْتُ أَبِي فَقُلْتُ أَ تَدْرِي مَا صَنَعْتَ الْبَارِحَةَ قَالَ وَ مَا صَنَعْتُ وَ قُلْتُ قَتَلْتَ ابْنَ الرِّضَا ع فَبَرَقَ عَيْنُهُ وَ غُشِيَ عَلَيْهِ ثُمَّ أَفَاقَ بَعْدَ حِينٍ وَ قَالَ وَيْلَكِ مَا تَقُولِينَ قُلْتُ نَعَمْ وَ اللَّهِ يَا أَبَتِ دَخَلْتَ عَلَيْهِ وَ لَمْ تَزَلْ تَضْرِبُهُ بِالسَّيْفِ حَتَّى قَتَلْتَهُ فَاضْطَرَبَ مِنْ ذَلِكَ اضْطِرَاباً شَدِيداً وَ قَالَ عَلَيَّ بِيَاسِرٍ الْخَادِمِ فَجَاءَ يَاسِرٌ فَنَظَرَ إِلَيْهِ الْمَأْمُونُ وَ قَالَ وَيْلَكَ مَا هَذَا الَّذِي تَقُولُ هَذِهِ ابْنَتِي قَالَ صَدَقَتْ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ فَضَرَبَ بِيَدِهِ عَلَى صَدْرِهِ وَ خَدِّهِ وَ قَالَ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ هَلَكْنَا بِاللَّهِ وَ عَطِبْنَا وَ افْتَضَحْنَا إِلَى آخِرِ الْأَبَدِ وَيْلَكَ يَا يَاسِرُ فَانْظُرْ مَا الْخَبَرُ وَ الْقِصَّةُ عَنْهُ ع وَ عَجِّلْ عَلَيَّ بِالْخَبَرِ فَإِنَّ نَفْسِي تَكَادُ أَنْ تَخْرُجَ السَّاعَةَ فَخَرَجَ يَاسِرٌ وَ أَنَا أَلْطِمُ حَرَّ وَجْهِي فَمَا كَانَ بِأَسْرَعَ مِنْ أَنْ رَجَعَ يَاسِرٌ فَقَالَ الْبُشْرَى يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ لَكَ الْبُشْرَى فَمَا عِنْدَكَ قَالَ يَاسِرٌ دَخَلْتُ عَلَيْهِ فَإِذَا هُوَ جَالِسٌ وَ عَلَيْهِ قَمِيصٌ وَ دُوَّاجٌ وَ هُوَ يَسْتَاكُ فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ وَ قُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أُحِبُّ أَنْ تَهَبَ لِي قَمِيصَكَ هَذَا أُصَلِّي فِيهِ وَ أَتَبَرَّكُ بِهِ وَ إِنَّمَا أَرَدْتُ أَنْ أَنْظُرَ إِلَيْهِ وَ إِلَى جَسَدِهِ هَلْ بِهِ أَثَرُ السَّيْفِ فَوَ اللَّهِ كَأَنَّهُ الْعَاجُ الَّذِي مَسَّهُ صُفْرَةٌ مَا بِهِ أَثَرٌ فَبَكَى الْمَأْمُونُ طَوِيلًا وَ قَالَ مَا بَقِيَ مَعَ هَذَا شَيْءٌ إِنَّ هَذَا لَعِبْرَةٌ لِلْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ وَ قَالَ يَا يَاسِرُ أَمَّا رُكُوبِي إِلَيْهِ وَ أَخْذِيَ السَّيْفَ وَ دُخُولِي عَلَيْهِ فَإِنِّي ذَاكِرٌ لَهُ وَ خُرُوجِي عَنْهُ فَلَسْتُ أَذْكُرُ شَيْئاً غَيْرَهُ وَ لَا أَذْكُرُ أَيْضاً انْصِرَافِي إِلَى مَجْلِسِي فَكَيْفَ كَانَ أَمْرِي وَ ذَهَابِي إِلَيْهِ لَعَنَ اللَّهُ هَذِهِ الِابْنَةَ لَعْناً وَبِيلًا تَقَدَّمْ إِلَيْهَا وَ قُلْ لَهَا يَقُولُ لَكِ أَبُوكِ وَ اللَّهِ لَئِنْ جِئْتِنِي بَعْدَ هَذَا الْيَوْمِ شَكَوْتِ أَوْ خَرَجْتِ بِغَيْرِ إِذْنِهِ لَأَنْتَقِمَنَّ لَهُ مِنْكِ ثُمَّ سِرْ إِلَى ابْنِ الرِّضَا وَ أَبْلِغْهُ عَنِّي السَّلَامَ وَ احْمِلْ إِلَيْهِ عِشْرِينَ أَلْفَ دِينَارٍ وَ قَدِّمْ إِلَيْهِ الشَّهْرِيَّ الَّذِي رَكِبْتُهُ الْبَارِحَةَ ثُمَّ مُرْ بَعْدَ ذَلِكَ الْهَاشِمِيِّينَ أَنْ يَدْخُلُوا عَلَيْهِ بِالسَّلَامِ وَ يُسَلِّمُوا عَلَيْهِ قَالَ يَاسِرٌ فَأَمَرْتُ لَهُمْ بِذَلِكَ وَ دَخَلْتُ أَنَا أَيْضاً مَعَهُمْ وَ سَلَّمْتُ عَلَيْهِ وَ أَبْلَغْتُ التَّسْلِيمَ وَ وَضَعْتُ الْمَالَ بَيْنَ يَدَيْهِ وَ عَرَضْتُ الشَّهْرِيَّ عَلَيْهِ
فَنَظَرَ إِلَيْهِ سَاعَةً ثُمَّ تَبَسَّمَ فَقَالَ يَا يَاسِرُ هَكَذَا كَانَ الْعَهْدُ بَيْنَنَا وَ بَيْنَهُ حَتَّى يَهْجُمَ عَلَيَّ بِالسَّيْفِ أَ مَا عَلِمَ أَنَّ لِي نَاصِراً وَ حَاجِزاً يَحْجُزُ بَيْنِي وَ بَيْنَهُ فَقُلْتُ يَا سَيِّدِي يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ دَعْ عَنْكَ هَذَا الْعِتَابَ وَ اصْفَحْ وَ اللَّهِ وَ حَقِّ جَدِّكَ رَسُولِ اللَّهِ ص مَا كَانَ يَعْقِلُ شَيْئاً مِنْ أَمْرِهِ وَ مَا عَلِمَ أَيْنَ هُوَ مِنْ أَرْضِ اللَّهِ وَ قَدْ نَذَرَ اللَّهَ نَذْراً صَادِقاً وَ حَلَفَ أَنْ لَا يُسْكِرَ بَعْدَ ذَلِكَ أَبَداً فَإِنَّ ذَلِكَ مِنْ حَبَائِلِ الشَّيْطَانِ فَإِذَا أَنْتَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَتَيْتَهُ فَلَا تَذْكُرْ لَهُ شَيْئاً وَ لَا تُعَاتِبْهُ عَلَى مَا كَانَ مِنْهُ فَقَالَ ع هَكَذَا كَانَ عَزْمِي وَ رَأْيِي وَ اللَّهِ ثُمَّ دَعَا بِثِيَابِهِ وَ لَبِسَ وَ نَهَضَ وَ قَامَ مَعَهُ النَّاسُ أَجْمَعُونَ حَتَّى دَخَلَ عَلَى الْمَأْمُونِ فَلَمَّا رَآهُ قَامَ إِلَيْهِ وَ ضَمَّهُ إِلَى صَدْرِهِ وَ رَحَّبَ بِهِ وَ لَمْ يَأْذَنْ لِأَحَدٍ فِي الدُّخُولِ عَلَيْهِ وَ لَمْ يَزَلْ يُحَدِّثُهُ وَ يَسْتَأْمِرُهُ فَلَمَّا انْقَضَى ذَلِكَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الرِّضَا ع يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ لَبَّيْكَ وَ سَعْدَيْكَ قَالَ لَكَ عِنْدِي نَصِيحَةٌ فَاقْبَلْهَا قَالَ الْمَأْمُونُ بِالْحَمْدِ وَ الشُّكْرِ فَمَا ذَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ أُحِبُّ لَكَ أَنْ لَا تَخْرُجَ بِاللَّيْلِ فَإِنِّي لَا آمَنُ عَلَيْكَ هَذَا الْخَلْقَ الْمَنْكُوسَ وَ عِنْدِي عَقْدٌ تُحَصِّنُ بِهِ نَفْسَكَ وَ تُحْرَزُ بِهِ مِنَ الشُّرُورِ وَ الْبَلَايَا وَ الْمَكَارِهِ وَ الْآفَاتِ وَ الْعَاهَاتِ كَمَا أَنْقَذَنِيَ اللَّهُ مِنْكَ الْبَارِحَةَ وَ لَوْ لَقِيتَ بِهِ جُيُوشَ الرُّومِ وَ التُّرْكِ وَ اجْتَمَعَ عَلَيْكَ وَ عَلَى غَلَبَتِكَ أَهْلُ الْأَرْضِ جَمِيعاً مَا تَهَيَّأَ لَهُمْ مِنْكَ شَيْءٌ بِإِذْنِ اللَّهِ الْجَبَّارِ وَ إِنْ أَحْبَبْتَ بَعَثْتُ بِهِ إِلَيْكَ لِتَحْتَرِزَ بِهِ مِنْ جَمِيعِ مَا ذَكَرْتُ لَكَ قَالَ نَعَمْ فَاكْتُبْ ذَلِكَ بِخَطِّكَ وَ ابْعَثْهُ إِلَيَّ قَالَ نَعَمْ قَالَ يَاسِرٌ فَلَمَّا أَصْبَحَ أَبُو جَعْفَرٍ ع بَعَثَ إِلَيَّ فَدَعَانِي فَلَمَّا صِرْتُ إِلَيْهِ وَ جَلَسْتُ بَيْنَ يَدَيْهِ دَعَا بِرَقِّ ظَبْيٍ مِنْ أَرْضِ تِهَامَةَ ثُمَّ كَتَبَ بِخَطِّهِ هَذَا الْعَقْدَ ثُمَّ قَالَ يَا يَاسِرُ احْمِلْ هَذَا إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ قُلْ لَهُ حَتَّى يُصَاغَ لَهُ قَصَبَةٌ مِنْ فِضَّةٍ مَنْقُوشٌ عَلَيْهَا مَا أَذْكُرُهُ بَعْدَهُ فَإِذَا أَرَادَ شَدَّهُ عَلَى عَضُدِهِ فَلْيَشُدَّهُ عَلَى عَضُدِهِ الْأَيْمَنِ وَ لْيَتَوَضَّأْ وُضُوءاً حَسَناً سَابِغاً وَ لْيُصَلِّ أَرْبَعَ رَكَعَاتٍ يَقْرَأُ فِي كُلِّ رَكْعَةٍ فَاتِحَةَ الْكِتَابِ مَرَّةً وَ سَبْعَ مَرَّاتٍ آيَةَ الْكُرْسِيِّ وَ سَبْعَ مَرَّاتٍ شَهِدَ اللَّهُ وَ سَبْعَ مَرَّاتٍ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَيهَا وَ سَبْعَ مَرَّاتٍ وَ اللَّيْلِ إِذَا يَغْشَى وَ سَبْعَ مَرَّاتٍ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ فَإِذَا فَرَغَ مِنْهَا فَلْيَشُدَّهُ عَلَى عَضُدِهِ الْأَيْمَنِ عِنْدَ الشَّدَائِدِ
وَ النَّوَائِبِ يُسَلِّمُ بِحَوْلِ اللَّهِ وَ قُوَّتِهِ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ يَخَافُهُ وَ يَحْذَرُهُ وَ يَنْبَغِي أَنْ لَا يَكُونَ طُلُوعُ الْقَمَرِ فِي بُرْجِ الْعَقْرَبِ وَ لَوْ أَنَّهُ غَزَا أَهْلَ الرُّومِ وَ مَلِكَهُمْ لَغَلَبَهُمْ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ بَرَكَةِ هَذَا الْحِرْزِ وَ رُوِيَ أَنَّهُ لَمَّا سَمِعَ الْمَأْمُونُ مِنْ أَبِي جَعْفَرٍ فِي أَمْرِ هَذَا الْحِرْزِ هَذِهِ الصِّفَاتِ كُلَّهَا غَزَا أَهْلَ الرُّومِ فَنَصَرَهُ اللَّهُ تَعَالَى عَلَيْهِمْ وَ مَنَحَ مِنْهُمْ مِنَ الْمَغْنَمِ مَا شَاءَ اللَّهُ وَ لَمْ يُفَارِقْ هَذَا الْحِرْزَ عِنْدَ كُلِّ غَزَاةٍ وَ مُحَارَبَةٍ وَ كَانَ يَنْصُرُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِفَضْلِهِ وَ يَرْزُقُهُ الْفَتْحَ بِمَشِيَّتِهِ إِنَّهُ وَلِيُّ ذَلِكَ بِحَوْلِهِ وَ قُوَّتِهِ.
حرز از اینجا شروع میشه(قبل از این ماجرای مامون و امام جواد علیه السلام داره نقل میشه):
الْحِرْزُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ إِلَى آخِرِهَا- أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَكُمْ ما فِي الْأَرْضِ وَ الْفُلْكَ تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَ يُمْسِكُ السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ اللَّهُمَّ أَنْتَ الْوَاحِدُ الْمَلِكُ [الدَّيَّانُ] يَوْمَ الدِّينِ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ بِلَا مُغَالَبَةٍ وَ تُعْطِي مَنْ تَشَاءُ بِلَا مَنٍّ وَ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ وَ تَحْكُمُ مَا تُرِيدُ وَ تُدَاوِلُ الْأَيَّامَ بَيْنَ النَّاسِ وَ تُرَكِّبُهُمْ طَبَقاً عَنْ طَبَقٍ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الْمَكْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْمَجْدِ وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الْمَكْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ السَّرَائِرِ السَّابِقِ الْفَائِقِ الْحَسَنِ الْجَمِيلِ النَّضِيرِ رَبِّ الْمَلَائِكَةِ الثَّمَانِيَةِ وَ الْعَرْشِ الَّذِي لَا يَتَحَرَّكُ وَ أَسْأَلُكَ بِالْعَيْنِ الَّتِي لَا تَنَامُ وَ بِالْحَيَاةِ الَّتِي لَا تَمُوتُ وَ بِنُورِ وَجْهِكَ الَّذِي لَا يُطْفَأُ وَ بِالاسْمِ الْأَكْبَرِ الْأَكْبَرِ الْأَكْبَرِ وَ بِالاسْمِ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ الَّذِي هُوَ مُحِيطٌ بِمَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ بِالاسْمِ الَّذِي أَشْرَقَتْ بِهِ الشَّمْسُ وَ أَضَاءَ بِهِ الْقَمَرُ وَ سُجِّرَتْ بِهِ الْبُحُورُ وَ نُصِبَتْ بِهِ الْجِبَالُ وَ بِالاسْمِ الَّذِي قَامَ بِهِ الْعَرْشُ وَ الْكُرْسِيُّ وَ بِاسْمِكَ الْمَكْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْعَرْشِ وَ بِالاسْمِ الْمَكْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْعَظَمَةِ وَ بِاسْمِكَ الْمَكْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْعَظَمَةِ وَ بِاسْمِكَ الْمَكْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْبَهَاءِ وَ بِاسْمِكَ الْمَكْتُوبِ عَلَى سُرَادِقِ الْقُدْرَةِ وَ بِاسْمِكَ الْعَزِيزِ وَ بِأَسْمَائِكَ الْمُقَدَّسَاتِ الْمُكَرَّمَاتِ الْمَخْزُونَاتِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ وَ أَسْأَلُكَ مِنْ خَيْرِكَ خَيْراً مِمَّا أَرْجُو وَ أَعُوذُ بِعِزَّتِكَ وَ قُدْرَتِكَ مِنْ شَرِّ مَا أَخَافُ وَ أَحْذَرُ وَ مَا لَا أَحْذَرُ يَا صَاحِبَ مُحَمَّدٍ يَوْمَ حُنَيْنٍ وَ يَا صَاحِبَ عَلِيٍّ يَوْمَ صِفِّينَ أَنْتَ يَا رَبِ
مُبِيرُ الْجَبَّارِينَ وَ قَاصِمُ الْمُتَكَبِّرِينَ. أَسْأَلُكَ بِحَقِّ طه وَ يس وَ الْقُرْآنِ الْعَظِيمِ وَ الْفُرْقَانِ الْحَكِيمِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَشُدَّ بِهِ عَضُدَ صَاحِبِ هَذَا الْعَقْدِ وَ أَدْرَأُ بِكَ فِي نَحْرِ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ وَ كُلِّ شَيْطَانٍ مَرِيدٍ وَ عَدُوٍّ شَدِيدٍ وَ عَدُوٍّ مُنْكَرِ الْأَخْلَاقِ وَ اجْعَلْهُ مِمَّنْ أَسْلَمَ إِلَيْكَ نَفْسَهُ وَ فَوَّضَ إِلَيْكَ أَمْرَهُ وَ أَلْجَأَ إِلَيْكَ ظَهْرَهُ اللَّهُمَّ بِحَقِّ هَذِهِ الْأَسْمَاءِ الَّتِي ذَكَرْتُهَا وَ قَرَأْتُهَا وَ أَنْتَ أَعْرَفُ بِحَقِّهَا مِنِّي وَ أَسْأَلُكَ يَا ذَا الْمَنِّ الْعَظِيمِ وَ الْجُودِ الْكَرِيمِ وَلِيَّ الدَّعَوَاتِ الْمُسْتَجَابَاتِ وَ الْكَلِمَاتِ التَّامَّاتِ وَ الْأَسْمَاءِ النَّافِذَاتِ وَ أَسْأَلُكَ يَا نُورَ النَّهَارِ وَ يَا نُورَ اللَّيْلِ وَ يَا نُورَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وَ نُورَ النُّورِ وَ نُوراً يُضِيءُ بِهِ كُلُّ نُورٍ يَا عَالِمَ الْخَفِيَّاتِ كُلِّهَا فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ الْأَرْضِ وَ السَّمَاءِ وَ الْجِبَالِ وَ أَسْأَلُكَ يَا مَنْ لَا يَفْنَى وَ لَا يَبِيدُ وَ لَا يَزُولُ وَ لَا لَهُ شَيْءٌ مَوْصُوفٌ وَ لَا إِلَيْهِ حَدٌّ مَنْسُوبٌ وَ لَا مَعَهُ إِلَهٌ وَ لَا إِلَهَ سِوَاهُ وَ لَا لَهُ فِي مُلْكِهِ شَرِيكٌ وَ لَا تُضَافُ الْعِزَّةُ إِلَّا إِلَيْهِ لَمْ يَزَلْ بِالْعُلُومِ عَالِماً وَ عَلَى الْعُلُومِ وَاقِفاً وَ لِلْأُمُورِ نَاظِماً وَ بِالْكَيْنُونِيَّةِ عَالِماً وَ لِلتَّدْبِيرِ مُحْكِماً وَ بِالْخَلْقِ بَصِيراً وَ بِالْأُمُورِ خَبِيراً أَنْتَ الَّذِي خَشَعَتْ لَكَ الْأَصْوَاتُ وَ ضَلَّتْ فِيكَ الْأَحْلَامُ وَ ضَاقَتْ دُونَكَ الْأَسْبَابُ وَ مَلَأَ كُلَّ شَيْءٍ نُورُكَ وَ وَجِلَ كُلُّ شَيْءٍ مِنْكَ وَ هَرَبَ كُلُّ شَيْءٍ إِلَيْكَ وَ تَوَكَّلَ كُلُّ شَيْءٍ عَلَيْكَ وَ أَنْتَ الرَّفِيعُ فِي جَلَالِكَ وَ أَنْتَ الْبَهِيُّ فِي جَمَالِكَ وَ أَنْتَ الْعَظِيمُ فِي قُدْرَتِكَ وَ أَنْتَ الَّذِي لَا يُدْرِكُكَ شَيْءٌ وَ أَنْتَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ الْعَظِيمُ مُجِيبُ الدَّعَوَاتِ قَاضِي الْحَاجَاتِ مُفَرِّجُ الْكُرُبَاتِ وَلِيُّ النِّعَمَاتِ يَا مَنْ هُوَ فِي عُلُوِّهِ دَانٍ وَ فِي دُنُوِّهِ عَالٍ وَ فِي إِشْرَاقِهِ مُنِيرٌ وَ فِي سُلْطَانِهِ قَوِيٌّ وَ فِي مُلْكِهِ عَزِيزٌ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ احْرُسْ صَاحِبَ هَذَا الْعَقْدِ وَ هَذَا الْحِرْزِ وَ هَذَا الْكِتَابِ بِعَيْنِكَ الَّتِي لَا تَنَامُ وَ اكْنُفْهُ بِرُكْنِكَ الَّذِي لَا يُرَامُ وَ ارْحَمْهُ بِقُدْرَتِكَ عَلَيْهِ فَإِنَّهُ مَرْزُوقُكَ- بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ لَا صَاحِبَةَ لَهُ وَ لَا وَلَدَ بِسْمِ اللَّهِ قَوِيِّ الشَّأْنِ عَظِيمِ الْبُرْهَانِ شَدِيدِ السُّلْطَانِ-
مَا شَاءَ اللَّهُ كَانَ وَ مَا لَمْ يَشَأْ لَمْ يَكُنْ أَشْهَدُ أَنَّ نُوحاً رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَّ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلُ اللَّهِ وَ أَنَّ مُوسَى كَلِيمُ اللَّهِ وَ نَجِيُّهُ وَ أَنَّ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ كَلِمَتُهُ وَ رُوحُهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ خَاتَمُ النَّبِيِّينَ لَا نَبِيَّ بَعْدَهُ وَ أَسْأَلُكَ بِحَقِّ السَّاعَةِ الَّتِي يُؤْتَى فِيهَا بِإِبْلِيسَ اللَّعِينِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ يَقُولُ اللَّعِينُ فِي تِلْكَ السَّاعَةِ وَ اللَّهِ مَا أَنَا إِلَّا مُهَيِّجُ مَرَدَةٍ- اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْقاهِرُ وَ هُوَ الْغَالِبُ لَهُ الْقُدْرَةُ السَّابِقَةُ وَ هُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ اللَّهُمَّ وَ أَسْأَلُكَ بِحَقِّ هَذِهِ الْأَسْمَاءِ كُلِّهَا وَ صِفَاتِهَا وَ صُوَرِهَا وَ هِيَ سُبْحَانَ الَّذِي خَلَقَ الْعَرْشَ وَ الْكُرْسِيَّ وَ اسْتَوَى عَلَيْهِ أَسْأَلُكَ أَنْ تَصْرِفَ عَنْ صَاحِبِ كِتَابِي هَذَا كُلَّ سُوءٍ وَ مَحْذُورٍ فَهُوَ عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ وَ ابْنُ أَمَتِكَ
وَ أَنْتَ مَوْلَاهُ فَقِهِ اللَّهُمَّ يَا رَبِّ الْأَسْوَاءَ كُلَّهَا وَ اقْمَعْ عَنْهُ أَبْصَارَ الظَّالِمِينَ وَ أَلْسِنَةَ الْمُعَانِدِينَ وَ الْمُرِيدِينَ لَهُ السُّوءَ وَ الضُّرَّ وَ ادْفَعْ عَنْهُ كُلَّ مَحْذُورٍ وَ مَخُوفٍ وَ أَيُّ عَبْدٍ مِنْ عَبِيدِكَ أَوْ أَمَةٍ مِنْ إِمَائِكَ أَوْ سُلْطَانٍ مَارِدٍ أَوْ شَيْطَانٍ أَوْ شَيْطَانَةٍ أَوْ جِنِّيٍّ أَوْ جِنِّيَّةٍ أَوْ غُولٍ أَوْ غُولَةٍ أَرَادَ صَاحِبَ كِتَابِي هَذَا بِظُلْمٍ أَوْ ضُرٍّ أَوْ مَكْرٍ أَوْ مَكْرُوهٍ أَوْ كَيْدٍ أَوْ خَدِيعَةٍ أَوْ نِكَايَةٍ أَوْ سِعَايَةٍ أَوْ فَسَادٍ أَوْ غَرَقٍ أَوِ اصْطِلَامٍ أَوْ عَطَبٍ أَوْ مُغَالَبَةٍ أَوْ غَدْرٍ أَوْ قَهْرٍ أَوْ هَتْكِ سِتْرٍ أَوِ اقْتِدَارٍ أَوْ آفَةٍ أَوْ عَاهَةٍ أَوْ قَتْلٍ أَوْ حَرَقٍ أَوِ انْتِقَامٍ أَوْ قَطْعٍ أَوْ سِحْرٍ أَوْ مَسْخٍ أَوْ مَرَضٍ أَوْ سُقْمٍ أَوْ بَرَصٍ أَوْ جُذَامٍ أَوْ بُؤْسٍ أَوْ آفَةٍ أَوْ فَاقَةٍ أَوْ سَغَبٍ أَوْ عَطَشٍ أَوْ وَسْوَسَةٍ أَوْ نَقْصٍ فِي دِينٍ أَوْ مَعِيشَةٍ فَاكْفِنِيهِ بِمَا شِئْتَ وَ كَيْفَ شِئْتَ وَ أَنَّى شِئْتَ- إِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِينَ وَ سَلَّمَ تَسْلِيماً كَثِيراً وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ- وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ فَأَمَّا مَا يُنْقَشُ عَلَى هَذِهِ الْقَصَبَةِ مِنْ فِضَّةٍ غَيْرِ مَغْشُوشَةٍ يَا مَشْهُوراً فِي السَّمَوَاتِ يَا مَشْهُوراً فِي الْأَرَضِينَ يَا مَشْهُوراً فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ جَهَدَتِ الْجَبَابِرَةُ وَ الْمُلُوكُ عَلَى إِطْفَاءِ نُورِكَ وَ إِخْمَادِ ذِكْرِكَ فَأَبَى اللَّهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَكَ وَ يَبُوحَ بِذِكْرِكَ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ.
ترجمه:
الف: شيخ علىّ بن عبد الصمد گفت كه: ما را شيخ فقيه ابو جعفر محمّد بن ابى الحسن رحمه اللَّه عموى پدرم حديث نموده كه:
به ما نقل نمود ابو عبد اللَّه جعفر بن محمد بن احمد بن عبّاس دوريستى گفته كه: حديث نمود ما را پدرم از فقيه ابى جعفر محمّد بن علىّ بن الحسين بن بابويه قمى و همچنين خبر داده مرا جدّم و گفته است كه: حديث نمود ما را والدم ابو الحسن فقيه رحمه اللَّه گفت كه: حديث نمود ما را جماعتى از ياران ما رحمهم اللَّه كه از جمله ايشان سيّد عالم ابو البركات و شيخ ابو القاسم علىّ بن محمّد معاذى و ابو بكر محمّد بن علىّ معمرى و ابو جعفر محمّد بن ابراهيم بن عبد اللَّه مداينى بودند و همه ايشان نقل نمودهاند از شيخ ابو جعفر محمّد بن علىّ بن الحسين بن موسى بن بابويه قمى قدّس اللَّه روحه كه گفت: حديث نموده به من پدرم از على بن ابراهيم بن هاشم از جدّ خود كه گفته است: روايت نمود به من ابو نصر همدانى و گفت: حديث نمود مرا حكيمه دختر حضرت امام محمّد تقى بن علىّ بن موسى بن جعفر عليهم السّلام كه عمّه حضرت ابى محمّد امام حسن عسكرى عليهما السّلام بوده باشد، كه گفت:
چون كه حضرت امام محمّد تقى بن علىّ الرضا عليهما السّلام شهيد شدند، به ديدن زوجه آن حضرت، امّ عيسى دختر مأمون رفتم و او را تسليت گفتم. پس او را در نهايت اندوه يافتم و جزع بسيار مىنمود به گونهاى كه نزديك بود كه خود را از گريه و فرياد و زارى هلاك نمايد، آن چنان كه ترسيدم كه مبادا زهره ترك شود. پس همان گونه كه با يك ديگر ياد آورى مىكرديم كرم و حسن خلق و باقى اوصافى كه خداى تعالى به آن حضرت عطا فرموده بود از شرافت و خلوص نيّت و آنچه بخشش نموده بود به آن حضرت از عزّت و كرامت بسيار را.
امّ عيسى گفت: مىخواهيد شما را از اوصاف و احوال آن حضرت به چيزى بسيار عجيب و امرى بسيار عظيم خبر دهم كه قابل از وصف و مقدار نباشد؟ حكيمه گويد كه: من گفتم آن چه چيز است؟ امّ عيسى گفت كه: من زنى صاحب غيرت بر آن حضرت بودم و پيوسته نگاهبان و سخن چين آن حضرت بودم و بسيار بود كه از آن حضرت مىشنيدم، پس شكوه مىنمودم و آن را به نزد پدرم خبر مىبردم. پس او مىگفت: اى دختر من تحمّل نماى و شكوه از آن حضرت مكن، پس بدرستى كه آن حضرت پاره تن رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است. پس يك روزى نشسته بودم كه دخترى بر من داخل شد و سلام نمود. پس گفتم: كيستى؟ در جواب گفت كه: من دخترى هستم از اولاد عمّار بن ياسر و زوجه حضرت ابى جعفر امام محمّد تقى بن على الرضا عليه السّلام كه شوهر تو است. پس چون اين سخن را شنيدم احوالم متغير شد و حسادت سراپايم را فرا گرفت، آن گونه كه قادر نبودم كه تحمّل آن نمايم و اراده داشتم كه از خانه و اين شهر بيرون روم و شيطان وسوسهام مىنمود كه اين دختر را آزار
نمايم. پس خشم خود را فرو بردم و به او نيكوئى نمودم و او را صله دادم و رخت دادم كه بپوشد. پس چون آن زن از نزد من بيرون رفت. من برخاستم بر پدرم مأمون داخل شدم در حالى كه او مست و لا يعقل بود و اين خبر را به او دادم. پس به غلام خود گفت كه: اى غلام شمشير مرا بياور. پس چون غلام شمشير آورد. آن را برداشت و سوار شد و گفت قسم بخداى كه او را مىكشم. پس چون اين را من ديدم اين را گفتم «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» چه در باره خود و شوهرم شروع به زدن بر صورت خود كردم. پس پدرم بر آن حضرت داخل شد و چندين شمشير بر آن حضرت زد كه آن حضرت را پاره پاره نمود و بيرون رفت. من هم پشت سر او از خانه فرار كردم. پس آن شب را تا صبح نخوابيدم. چون روز شد و آفتاب بلند گرديد، به نزد پدرم رفتم. پس گفتم آيا مىدانى كه ديشب چه كردهاى؟ پس پدرم گفت كه: چه كردم؟ گفتم: پسر حضرت امام رضا عليه السّلام را كشتى. پس چشمهايش برقى زد و بيهوش شد. پس از ساعتى چون بهوش آمد. گفت: واى بر تو اى دختر! چيست اين كه مىگوئى؟ گفتم: بلى، قسم بخدا اى پدر كه بر آن حضرت داخل شدى و او را شمشير زدى تا آن كه او را بقتل رسانيدى. پس از اين حكايت اضطراب بسيار نمود و گفت: ياسر خادم را بطلبيد. پس چون ياسر آمد و نگاه مأمون بر او افتاد، گفت: واى بر تو چه مىگويد اين دخترم؟ ياسر گفت كه: راست مىگويد يا امير المؤمنين. پس مأمون دست خود را بر سينه و صورت خود زد و گفت «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» هلاك گرديديم، قسم بخدا هلاك شديم و تا ابد در ميان خلايق رسوا گرديديم. واى بر تو باد اى ياسر برو و ببين كه چه خبر است و داستان آن حضرت چه گونه است؟ و بزودى براى من خبر بياور. بدرستى كه نزديك است كه در همين ساعت نفسم بيرون رود. پس ياسر بيرون رفت و در حالى كه من بر صورت خود مىزدم، پس ياسر در اندك زمانى برگشت و گفت: بشارت باد شما را اى امير المؤمنين. مأمون گفت: براى تو نيز بشارت باد چه خبر دارى؟ ياسر گفت كه: داخل شدم بر آن حضرت و ديدم كه آن حضرت نشسته و پيراهنى بر اوست و لحافى بر دوش گرفته و مسواك مىنمايد.
پس بر آن حضرت سلام كردم و گفتم: يا ابن رسول اللَّه دوست مىدارم كه به من اين پيراهن خود را ببخشى تا آن كه در آن نماز كنم و به آن تبرك جويم. و حال آن كه از اين سؤال اراده نداشتم مگر آن كه بدن آن حضرت را ملاحظه نمايم كه آيا زخم شمشير دارد يا نه. پس قسم بخدا كه ديدم بدن آن حضرت را مثل عاجى كه به او زردى رسيده باشد و زخم شمشير اصلا در آن نبود. پس مأمون مدّتى مديد گريست و گفت: بعد از اين خبر بر من چيزى از دلگيرى باقى نماند. به درستى كه اين عبرت است از براى مردمان اوّلين و آخرين و گفت: اى ياسر امّا سوار شدن و شمشير برداشتن و رفتن به سوى آن حضرت بدرستى كه در خاطرم است و همچنين بيرون آمدن از نزد آن حضرت نيز مرا در خاطر است و ليكن چيزى ديگر به يادم نمىآورم و نمىدانم برگشتن خود را به مجلسم و نه آن كه چه كار كردم در حينى كه به سوى آن حضرت رفتم. بر اين دختر لعنت خدا باد لعنتى بسيار و دايم. اى ياسر به نزد آن دختر برو و بگو كه پدرت مىگويد: قسم بخدا كه اگر بعد از اين به نزد من بيايى و شكوه نمايى، يا آن كه بدون اذن آن حضرت از خانه بيرون روى، هر آينه انتقام آن حضرت را از تو خواهم گرفت و بعد از آن برو به نزد پسر امام رضا عليه السّلام و سلام مرا به آن حضرت رسان و براى آن حضرت بيست هزار دينار ببر و پيشكش نماى آن اسب را كه ديشب بر آن سوار بودم. پس همه بنى هاشم را امر نماى كه بديدن آن حضرت روند و بر او سلام نمايند. ياسر گويد كه پس من هاشميان را امر نمودم و خود نيز به اتفاق ايشان بر آن حضرت داخل شديم و سلام كرديم و سلام مأمون را رساندم و آن مال را به خدمت آن حضرت گذاردم و آن اسب را به آنها عرضه كردم. پس ساعتى نگاه كرده و تبسّم نموده، فرمودند كه اى ياسر ميان من و پدرم و ميان مأمون چنين قرار و عهد شده بود تا آن كه با شمشير برهنه بر سر من فرود آيد و هجوم نمايد.
آيا نمىداند كه مرا يارىكننده و كسى هست كه ميان من و او مانع گردد؟ ياسر گويد كه: گفتم اى سيّد من يا ابن رسول اللَّه از سر اين عتاب و اعتراض كردن بگذريد، بخدا قسم و به حق جدّتان رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله كه مأمون در آن هنگام در كار خود عاقل نبود و و نمىدانسته در كجاى زمين خدا قرار دارد. به تحقيق كه از براى خدا نذرى صحيح نموده و قسم ياد كرده كه ديگر بعد از اين هرگز مست نگردد و اين مرتبه از فريب شيطان بوده پس هر گاه بر او وارد شديد او را يا ابن رسول اللَّه پس چيزى را يادآورى نفرمائيد و او را عيب و سرزنش منمائيد بر آن چيزى كه از او صادر شده. پس آن حضرت فرمودند: قسم بخدا كه راى من همچنين است و چنين قصد دارم. پس آن گاه جامه خود را طلب نمودند و آن را پوشيدند و از جاى برخاستند و همه مردم با آن حضرت ايستادند و براه افتادند تا آن كه بر مأمون داخل شدند. پس چون آن حضرت را ديد، برخاست و آن حضرت را به سينه خود چسبانيد و خوش آمد گفت و احدى را اجازه نداد كه بر او داخل شود و دايما با آن حضرت سخن مىگفت و فرمان مىگرفت. پس چون صحبت ايشان به پايان رسيد حضرت ابو جعفر محمّد بن الرّضا عليه السّلام گفت: يا امير المؤمنين. مأمون گفت: لبّيك و سعديك. آن حضرت فرمودند: كه از براى تو نزد من نصيحتى است، پس متوجه باش و آن را قبول نماى. مأمون گفت: قبول نمودم و حمد و شكر را بجاى مىآورم. پس آن نصيحت چيست؟ حضرت فرمودند كه:
بدرستى كه من بر تو از شرّ اين خلق منكوس ايمن نيستم، نزد من دعائى است كه بايد به آن، نفس خود را محافظت كنى و احتراز نمائى به سبب آن و از شرّها و بلاها و ناخوشيها و آفتها و آزارها جلوگيرى كنى. همچنان كه ديشب خداى تعالى از شرّ تو مرا نگاه داشت، و اگر با اين دعا با سپاه روم و ترك روبرو شوى و براى چيرگى بر تو همه اهل روى زمين مجتمع شوند، هر آينه از تو چيزى براى ايشان به اذن خداى جبّار ميسّر نمىشود و چنانچه آن دعا را خواهى پس آن را برايت بفرستم تا احتراز نمائى به سبب اين از جميع آنچه ذكر نمودم. پس مأمون گفت: بلى مىخواهم، پس به خط خود آن را بنويسيد و برايم بفرستيد. حضرت فرمودند كه: چنين باشد.
ياسر گويد: پس چون صبح شد، حضرت ابو جعفر عليه السّلام كسى را به نزد من فرستادند و مرا طلب نمودند، پس چون به خدمت آن حضرت رفتم و در پيش روى ايشان نشستم، پوست آهوئى از زمين تهامه را طلبيدند، پس اين حرز را به خطّ خود نوشتند و فرمودند: اى ياسر اين رقعه را به سوى امير المؤمنين ببر و بگوى كه: زرگر از براى او لولهاى از نقره بسازد كه بر آن منقوش باشد، آنچه ذكر مىنمايم بعد از اين، پس هر گاه كه اراده نمايد كه اين را بر بازوى خود ببندد، بايد كه بر بازوى راست خود ببند و بايد كه وضو سازد وضوئى نيكو و كامل و بايد كه چهار ركعت نماز بجاى آورد و در هر ركعتى بخواند «فاتحة الكتاب» يك مرتبه و «آية الكرسى» هفت مرتبه و آيه «شَهِدَ اللَّهُ» تا به آخر هفت مرتبه و سوره «و الشّمس و ضحاها» هفت مرتبه و سوره «وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشى» هفت مرتبه و «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» هفت مرتبه، پس هر گاه از خواندن اينها فارغ شود، پس آن را بر بازوى راست خود ببندد در نزد رسيدن سختيها و حادثهها كه سالم خواهد ماند به حول خداى و قوّت او از هر چيزى كه مىترسد و از آن حذر مىنمايد و سزاوار است كه در آن وقت ماه در برج عقرب نباشد و اگر چنانچه او با اهل روم و پادشاه ايشان حرب نمايد هر آينه به اذن خدا و به بركت اين حرز بر آنها غالب مىشود.
و روايت شده آن كه چون مأمون از حضرت ابى جعفر عليه السّلام در شأن اين حرز همه اين اوصاف را شنيد، با اهل روم جنگ نمود. پس خداى تعالى او را بر ايشان نصرت داد و به او غنيمت بسيار عطا نمود آن اندازه كه خواست خداى تعالى بود و اين حرز را در هر غزوهاى و جنگى از خود جدا ننمود و پيوسته خداى تعالى او را به فضل خود يارى مىنمود و فتح و نصرت را
روزى مىنمود و خود، بدرستى كه خدا به حول و قوّت خود سزاوار آن است و حرز اين است:
ابتدا مىكنم[1] بنام خداى[2] بخشنده مهربان سپاس[3] مر خداى را است كه پروردگار عالمهاست بسيار بخشنده[4] مهربان است، صاحب[5] روز جزاست همين ترا عبادت مىكنيم[6] و از تو يارى مىطلبيم[7] راهنمائى كن ما را راه راست،[8] راه آن جماعتى كه انعام نمودهاى[9] تو آن را بر ايشان، نه خشم كرده شده بر ايشان و نه گمراهانند، آيا ندانستهاى تو آن كه خداى رام گردانيد از براى شما آن چه را كه باشد[10] در زمين و رام گردانيد كشتيها را در حالتى كه مىروند در دريا به فرمان او، و ندانستهاى كه خداى نگاه مىدارد آسمان را[11] از آن كه بيفتد بر زمين مگر بخواست خداى.[12] بدرستى كه خداى به مردمان هر آينه مهربان و بخشنده است. خداوندا توئى يگانه و پادشاهى، جزا دهنده در روز جزا، مىكنى هر آنچه خواهى بدون مغلوب شدن از كسى و بخشش مىنمائى كسى را كه خواهى بدون منتى و مىكنى آن چه را كه مىخواهى و ثابت مىنمائى آن چه را كه قصد نمائى و نوبت قرار دادهاى[13]
روزگار را ما بين مردمان و مىنشانى تو ايشان را[14] بر حالى بعد از حالى، سؤال مىنمايم ترا به اسم تو كه نوشته شده است بر سرا پرده شرف،[15] و سؤال مىكنم ترا به اسم تو كه نوشته شده است بر سراپرده امور پنهان كه پيشى گرفته و بلند مرتبه و نيكو و بسيار خوب و با طراوت است پروردگار فرشتگانى كه هشت است[16] عدد آنها و پروردگار عرشى كه حركت نمىكند.[17] و سؤال مىكنم از تو به چشمى كه نمىخوابد و به زندگى كه نمىميرد، و به روشنى روى تو كه خاموش نمىگردد و به آن اسم كه بزرگتر است از همه بزرگتر است بزرگتر است و به آن اسم كه عظيمتر است[18] عظيمتر است عظيمتر است آن چنانى كه او شامل است به پادشاهى آسمانها و به زمين و به اسمى كه روشن گرديده است به سبب آن آفتاب و نورانى شده است به سبب آن ماه و پر شده است به سبب آن درياها و قرار گرفته است به سبب آن كوهها و به اسمى كه بپا ايستاده است به سبب آن عرش و كرسى، و به اسم تو كه نوشته شده است بر سراپرده عرش، و به اسم تو كه نوشته شده است بر سراپرده بزرگى، و به اسم تو كه نوشته شده است بر سراپرده جمال،[19] و به اسم تو
كه نوشته شده است بر سراپرده توانائى، و به اسم تو كه غلبهكننده است و به اسمهاى تو كه منزّه و تعظيم كردهشدههااند و ذخيره كردهشدههاى در علم پنهان [پنهان كردهشدههاى] در نزد تواند. و سؤال مىنمايم ترا از نيكوئى تو بهتر از آن چه اميد دارم. و پناه مىبرم به غلبه تو و توانائى تو از بدى چيزى كه مىترسم و دورى مىجويم از آن و از چيزى كه نمىترسم از آن. اى مددكار محمّد در روز جنگ حنين[20] و اى صاحب على در روز جنگ[21] صفّين[22] توى اى پروردگار من هلاككننده مر صاحبان جبروت را[23] و شكننده[24] پشت صاحبان تكبّر را سؤال مىنمايم ترا به حقّ طه[25] و به حقّ ياسين[26] و به حقّ قرآن كه بزرگ است و به حقّ فرق نماينده كه حكمكننده است ميان حق و باطل آن كه رحمت فرستى بر محمّد و بر آل محمّد و آن كه محكم گردانى بازوى صاحب اين دعاى بسته شده را و دفع مىنمايم و طعن مىزنم به قوّت خود در گودى گردن هر جبركننده ظالم و هر شيطانى سركش و دشمنى سخت و دشمنى كه صفات او كريه و ناخوش باشد و بگردان صاحب دعا را از كسانى كه اطاعت فرموده باشد به سوى تو نفس خود را و باز گذاشته باشد به سوى تو كار خود را و پناه داده باشد پشت خود را به سوى تو. بار خدايا به حقّ اين نامها كه آنها را ذكر نمودم و خواندم و تو به حق آنها داناترى از من و سؤال مىكنم از تو اى صاحب نعمت بزرگ و اى صاحب بخشش كريم[27] اى سزاوار دعاهاى
برآورده شده و اى سزاوار كلامهاى تمام[28] و نامهاى اطاعت كرده شده[29] و سؤال مىنمايم ترا اى روشنى بخش روز (به آفتاب) و اى روشن نماينده شب (به ستارهها و ماه) و اى روشنكننده آسمان و زمين، و اى روشنى ده نور، و اى نورى كه روشن مىگردد به سبب او هر نورى، اى داناى امور پنهان همه آنها خواه باشند در بيابان و در دريا و در زمين و در آسمان و در كوهها. و سؤال مىنمايم از تو اى كسى كه فانى نمىشود و هلاك نمىگردد و برطرف نمىشود، و نيست از براى او چيزى كه بوصف درآيد، و نيست به سوى او تو تعريفى نسبت داده شده، و نيست با او خدائى، و نيست خدائى به غير از او، و نيست از براى او در پادشاهى او شريكى، و نسبت داده نمىشود عزّت مگر به او. هميشه به همه علمها داناست و بر همه دانشها مطّلع است و مر همه چيز را منتظم گردانيده است[30] و به هستى همه چيز[31] [به موجود نمودن چيزها] داناست و مر تقدير چيزها را[32] محكم گردانيده است و در خلق نمودن چيزها[33] بيناست و به همه چيز مطّلع است. تو آن چنانى كه پست شده است از براى تو آوازها و گمراه شدند در شأن تو عقلها [وهمها] و تنگ و كوتاه است نزد تو سببها،[34] و پر كرده است[35] هر چيزى را روشنى تو، و ترسيده است هر چيزى از تو، و گريخته است هر چيزى به سوى تو، و اعتماد نموده است هر چيزى بر تو، و توئى بلند مرتبه در عظمت خود[36] و توئى صاحب آب و رنگ[37] در نيكوئى و حسن خود، و توئى بلند مرتبه بزرگ در توانائى خود و تويى آن چنان كه ادراك نمىكند ترا چيزى و توئى بلند مرتبه بزرگ [بسيار بزرگ]
توئى اجابتكننده دعاها، توئى برآورنده مطلبها، توئى دفعكننده اندوهها توئى صاحب نعمتها، اى كسى كه او در بلندى مرتبهاش نزديك است و در نزديكيش بلند مرتبه است و در روشنيش نورانى است و در پادشاهيش صاحب قوّت است و در مملكتش غلبهكننده است، رحمت فرست[38] بر محمد و بر آل محمّد و پاسبانى كن صاحب اين دعاى بسته شده را و صاحب اين حرز را و اين نوشته را به چشم خود كه نمىخوابد و محافظت نماى او را به قوّت خود كه سست نمىشود، و رحم كن او را به توانائى خود بر او پس بدرستى كه او روزى دادهشده تو است. پناه بنام خداى بخشنده مهربان پناه به اسم خداى و به ذات خداى كه نيست مصاحبى از براى او و نه فرزندى، پناه بنام خدائى كه تواناست شأن او، بزرگ است حجّت او، سخت است پادشاهى او، و آنچه خداى خواسته، شده است. و چيزى كه نخواسته، نشده.
شهادت مىدهم آن كه نوح فرستاده خداست و آن كه ابراهيم دوست خداست و آن كه موسى سخن گفتهشده خدا[39] و موضع راز اوست و آن كه عيسى پسر مريم [كلمه خداى و روح اوست] كه رحمتهاى خدا باد بر او و بر همه پيغمبران كلمه خداى[40] و روح اوست[41] و آن كه محمّد كه رحمت فرستد خداى بر او و بر آل او خاتم پيغمبران است، پيغمبرى بعد از او نيست. و سؤال مىكنم ترا به حقّ آن ساعتى كه آورده مىشود در آن شيطان لعنت كرده شده در روز قيامت و آن لعين در آن ساعت مىگويد[42] كه قسم بخداى كه نبودم من مگر برانگيزنده ياغيان و سركشان. خداى روشن نماينده آسمانها و زمين است و اوست قهر نماينده و اوست غلبهكننده، از براى اوست توانائى كامل و اوست داناى با تدبير و مطّلع، خداوندا و سؤال مىنمايم ترا
به حقّ همه اين نامها و به حق صفتهاى آنها و صورتهاى آنها و آنها اين است:[43] منزّه است خدائى كه خلق كرده است عرش و كرسى را و مسلّط است بر او، سؤال مىنمايم ترا آن كه دور نمائى از صاحب نوشته من اين شخص هر بدى را و هر چيزى را كه دورى بايد نمود از آن پس آن شخص بنده تو است [و پسر بنده تو است] و پسر كنيز تو است و توئى صاحب او پس نگاهدار او را. خداوندا اى پروردگار من دفع نماى بديها را همه آنها را و صرف نماى[44] از او چشمهاى ستمكاران را و زبانهاى دشمنان را و اراده نمايندگان مر او را به بدى و ضرر، و دفع نماى از او هر چيزى را كه دورى بايد نمود از او، و هر ترسيده شده از او را و هر آن بندهاى از بندگان تو يا كنيزى از كنيزان تو يا پادشاهى ياغى يا مرد شيطانى يا زن شيطانهاى يا مرد جنى يا زن جنيهاى يا مرد غولى[45] يا زن غولهاى كه اراده نموده باشد صاحب نوشته مرا اين شخص را به ستم كردن يا ضرر رسانيدن
[يا فريبى] يا ناخوشى يا دشمنى يا حيلهاى يا جراحتى يا كار بدى يا فسادى يا غرقى [يا سوختنى] يا از بيخ بر كندنى يا هلاكتى يا مغلوبشدنى يا مكرى يا غلبهاى يا پاره نمودن پردهاى يا قدرت داشتنى يا بلائى يا آفتى يا كشتنى [يا سوختنى] يا عقوبت نمودنى يا قطع كردنى يا سحر نمودنى يا مسخشدنى يا بيمارى يا آزارى يا پيسى يا خورهاى يا فقرى [يا آفتى] يا درويشى يا گرسنگى يا تشنگى يا وسوسه نمودنى يا كمى در دين يا در زندگانى پس كفايت نماى آن بنده را [پس كفايت نماى مرا] به چيزى كه خواستهاى تو و به نحوى كه خواستهاى تو و به آنچه خواستهاى تو بدرستى كه تو بر هر چيز قادرى و رحمت فرستد خداى بر ستوده ما محمّد و بر همه آل او و درود خدا باد درودى بسيار و نيست حركتى و نه توانائى مگر بخداى كه بلند مرتبه و بزرگ است و همه حمد از براى خداست كه پروردگار همه عالم است.
و امّا آن دعائى كه بايد نقش شود بر لوله نقرهاى كه بايد از نقره خالص غير مغشوش ساخته شده باشد، پس اين است:
اى آن كه ظاهر و معروفى در آسمانها، اى آن كه معروفى در زمينها، اى آن كه ظاهرى در دنيا و در آخرت، سعى نمودهاند صاحبان جبروت و پادشاهان بر خاموش نمودن نور تو و برطرف كردن ذكر تو پس امتناع نمود خداى مگر از آن كه تمام كند نور ترا و ظاهر سازد ذكر تو را و هر چند ناخوش داشته باشند كفّار.
و ابن طاوس عليه الرحمة گويد كه در نسخهاى ديدم: و أبيت إلّا أن يتمّ نورك يعنى «امتناع نمودى تو مگر از آن كه تمام نمائى نور خود را»[46] ابن طاوس نيز گويد و امّا قول او كه: فأبى اللَّه إلّا أن يتمّ نورك يعنى «نور تو اى اسم اعظم كه نوشته شده است در حرز به صورت طلسم» و در جزء سوم كتاب «الواحده» يافتم آن كه مراد به قول او «يا مشهورا في السّموات» تا به آخر، مولاى ما امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام است.
[1] ( 1) يعنى ابتدا مىكنم يا پناه مىبرم در حالى كه يارى جويندهام يا مصاحب و همراهم به نام خداى و الله يعلم.
[2] ( 2) الله نام است از براى ذات خداى تعالى كه جامع همه صفات كمال است و باقى نامهاى خداى تعالى صفات اويند، چه مىتوان گفت كه اللَّه اين صفت دارد كه رحمان است و نمىتوان گفت كه رحمان اين صفت دارد كه اللَّه است.
[3] ( 3) حمد، ذكر نمودن كسى است به خوبى صفات به سبب نيكوئى كه باشد او را در آن صفات اراده و شعورى و اختيارى و معنى كلام اين است كه حقيقت حمد يا جميع افراد حمد يا آن فردى كه كاملتر از همه افراد باشد از براى خداى تعالى است و مخصوص به اوست و بودن همه حمدها براى خداى تعالى به اعتبار آن است كه همه نيكوئىها از اوست و مستند به اوست پس هر گاه احدى را حمد كنند به اعتبار صفت نيكويى كه داشته باشد بر مىگردد به حمد خداى تعالى و ثناى بر او و اللَّه يعلم.
[4] ( 4) رحمان و رحيم هر دو به معنى بسيار رحمتكنندهاند ليكن مبالغه در رحمان بيشتر است چنان كه سابقا در حرز حضرت امام موسى عليه السلام اشاره به آن شد. و اللَّه يعلم
[5] ( 5) يعنى مالك روز جزا و حساب است كه او جزاى عمل هر كسى را خواهد داد يا آن كه خداى تعالى مالك همه چيزهاست در روز جزا و تخصيص مالك بودن اشيا به روز جزا با وجود آن كه خداى تعالى مالك همه چيز است در همه اوقات به اعتبار تعظيم آن روز است يا آن كه در غير اين روز مردم به حسب ظاهر مالك چيزها هستند، اما در آن روز هيچ كس به غير او مالك چيزى نيست نه به حسب ظاهر و نه به حسب حقيقت.
[6] ( 6) عبادت نهايت خضوع و فروتنى كردن است.
[7] ( 7) يعنى يارى مىجويم در همه مهمّات يا در عبادات. و اللَّه يعلم
[8] ( 8) مراد به راه راست مطلق راه حقّ است، يا خصوص دين اسلام است.
[9] ( 9) مراد به آن جماعتى كه خداى انعام نموده است بر ايشان كه پيغمبران و راستگويان و شهيدان و صالحان هستند يا همه مسلمانان هستند، چه اسلام سركرده همه نعمتها است و مراد از جماعتى كه خشم نموده است خداى تعالى بر ايشان يهودند كه لعنت نموده است خداى تعالى بر ايشان و مراد از جماعت گمراهان نصارى است يا مطلق كفّار است و اللَّه يعلم.
[10] ( 10) يعنى از حيوانات و غير آن هر چه از آن منتفع شوند. و اللَّه يعلم
[11] ( 11) يعنى آسمان را به نحوى آفريده كه بر زمين نيفتد، يا آن كه حافظى چند قرار داده كه آن را نگاهدارند كه بر زمين نيفتد. و اللَّه يعلم
[12] ( 12) مگر به اذن خدا، يعنى به خواست خداى كه در آن زمان آلات حفظ را از آن نزع خواهد نمود و به زمين خواهد افتاد و اين در روز قيامت خواهد بود و يا آن كه مراد آن باشد كه در دنيا هر گاه خواست خداى باشد آسمان بر زمين خواهد افتاد. و اللَّه يعلم
[13] ( 13) يعنى مردمان را گروهى بعد از گروهى موجود و صاحب دولت نموده، چنانچه بعضى در زمانىاند و چون زمان نوبت ايشان منقضى گردد نوبت به طايفه ديگر مىرسد.
و اللَّه يعلم.
[14] ( 1) يعنى: مردمان را مىنشانى و امر مىنمائى كه به حالى بعد از حالى مرتكب شوند و اقدام نمايند كه آن حالات يك ديگر را مطابق و شبيه هستند، و مراد به آن يا احوالات مرگ و سختىهاى آن و هولهاى روز قيامت است و يا مراد حالات ابتداى وجود است تا انتها از علقه بودن و مضغه شدن و گوشت به هم رسانيدن و روح تعلق گرفتن به او و متولّد شدن و شير خوردن و از شير باز شدن و صبى گرديدن و بالغ شدن و جوان شدن و به سن كهولت رسيدن و پير شدن و فوت شدن، و بعضى گويند كه مراد حال مردن است كه بعد از زندگى مىباشد و بعد از آن زندگى در قبر است كه بعد از مرگ باشد و پس از آن مردن در قبر است و در آخر زنده شدن در روز قيامت و از حضرت امام محمد باقر و امام جعفر صادق عليهما السلام منقول است كه فرمودند: مراد از حال بعد از حال، احوال اين امّت و انكار نمودن ايشان امر ولايت و خلافت را است و غدر و حيله نمودن و شهيد كردن مر ائمه و اوصيا را كه بعد از طريقه و احوال بنى اسرائيل است كه پيغمبران و اوصيا را انكار نمودند و ايشان را كشتند و شبيه و مطابق است احوال اين امّت با احوال امّتهاى سابقه طابق النّعل بالنّعل و القذّة بالقذّة. و اللَّه يعلم.
[15] ( 2) پوشيده نماند كه مجد و شرف را تشبيه به سراپرده نمودهاند در اين كه همچنان كه سراپرده و خيمه شامل و محيط مىباشد و شخصى را كه در اندرون آن باشد، همچنين مجد و شرف نيز شامل و محيط است شخصى را كه صاحب اين صفت بوده باشد و او را فرو گرفته و بر اين قياس است فقرههائى كه بعد از اين مذكور مىشود. و اللَّه يعلم
[16] ( 3) مراد از ملائكه ثمانيه فرشتگانى هستند كه حمله و حافظان عرشند و از حضرت پيغمبر مروى است كه حمله عرش در دنيا چهارند يكى از ايشان به صورت انسان است كه از خداى تعالى جهت بنى آدم طلب رزق مىنمايد و ديگرى به صورت خروس است كه روزى جهت مرغها مىطلبد و يكى از آنها به صورت شير است كه روزى جهت درندگان مىطلبد و آن ديگرى به صورت گاوى است كه طلب روزى جهت ساير حيوانات مىنمايد و چون روز قيامت شود خداى تعالى چهار فرشته ديگر به مدد ايشان فرستد كه مجموع هشت فرشته شوند، چنان كه در قرآن مجيد وارد شده كه«\i وَ يَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمانِيَةٌ\E» يعنى عرش پروردگارت را بر مىدارند بر بالاى سرشان در روز قيامت هشت فرشتگان و از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام مروى است كه: مراد از عرش علم است و از هشت ملائكه حمله آن هشت شخصاند كه چهار نفر آن از امّتهاى سابقه است و چهار شخص آن از امّت آخر الزمان است. امّا آن چهار نفر اوّلين پس نوح و ابراهيم و موسى و عيسى هستند و امّا آن چهار نفر آخرين پس حضرت محمّد و على و حسن و حسين عليهم السلام هستند. مترجم گويد كه جمع ما بين دو حديث ممكن است و منافاتى ندارند چه مىتواند بود كه هر دو مراد باشد چنانچه بر متامّل مخفى نيست.
[17] ( 4) يعنى از جايى به جايى ديگر حركت نمىكند. اگر مراد به عرش فلك هشتم يا نهم باشد يا آن كه اصلا حركت نمىكند، نه حركت دورى و نه حركت از مكانى به مكانى ديگر، هر گاه مراد از عرش علم يا جسمى ديگر سواى افلاك باشد.
[18] ( 5) ذكر اعظم بعد از اكبر جهت تأكيد است و همچنين تكرار هر يك سه مرتبه از جهت زيادتى تأكيد است.
[19] ( 6) بهاء به معنى حسن و جمال است و چون صفت از براى جناب اقدس الهى واقع شود مراد از آن عظمت است. و اللَّه يعلم
[20] ( 1) حنين واديى است ما بين مكه و طائف كه پيغمبر و مسلمانان در آن وادى با كفّار هوازن و ثقيف جنگ نمودند و در اوّل مسلمانان گريختند و در آخر پيغمبر مشتى خاك و سنگريزه برداشته به طرف كفار ريختند و فرمودند كه به قدرت الهى منهزم شويد. پس به بركت دعاى آن حضرت كفار شكست يافتند و گريختند و غنيمت بسيار به دست مسلمانان آمد و تفصيل قصه جنگ حنين در كتب تفاسير مذكور است. و اللَّه يعلم.
[21] ( 2) فيروزآبادى در كتاب قاموس نقل نموده كه جنگ صفين در غرّه شهر صفر سنه سى و يك سال بعد از هجرت واقع شده و از اين جهت است كه مردمان از سفر كردن در ماه صفر احتراز مىنمايند و آن را بد مىدانند.
[22] ( 3) صفّين به كسر صاد و تشديد فاء، موضعى است به كنار فرات به طرف غربىّ آن به سمت شام نزديك به رقّه كه جنگ عظيمى در آن موضع ميانه حضرت امير المؤمنين على ابن ابى طالب و معاوية بن ابى سفيان واقع شد و تفصيل آن قصه در تواريخ و كتابهاى امامت مذكور است. و اللَّه يعلم.
[23] ( 4) يا آن كه توئى هلاككننده مر جماعت جبر و اكراهكنندگان را. و اللَّه يعلم.
[24] ( 5)« قصم» در لغت عرب به معنى شكستن پشت است و در اين مقام به معنى هلاك كردن است.
[25] ( 6) مخفى نماند كه حروف مقطعات كه در اوايل سورههاى قرآن است، از جمله آيات متشابه هستند كه تاويل آنها را مگر خداى تعالى نمىداند و آن جماعتى كه خدا ايشان را تعليم نموده باشد، يعنى پيغمبر و اهل بيت او عليهم السّلام و از حضرت امام جعفر صادق عليه السّلام مروى است كه: طه اسمى از اسمهاى پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم است، چنانچه« طا» اشاره به طالب است و« ها» اشاره به هادى است، يعنى« يا طالب الحق الهادى اليه» يعنى اى طلبكننده حق و راهنماينده به سوى او. و بعضى از فضلا گفتهاند كه اسم خداى تعالى است يا اسم قرآن است يا اسم سوره است و بعضى گويند كه« ط» نه است و« ه» پنج است كه مجموع چهارده است، يعنى اى ماه شب چهارده كه اشاره به پيغمبر باشد يا آن كه اى چهارده معصوم كه اشاره به پيغمبر و اهل بيت اطهار بوده باشد و در تفسير طه معانى ديگر گفتهاند كه ذكر آن موجب تطويل است. و اللَّه يعلم.
[26] ( 7) از حضرت امير المؤمنين و امام محمد باقر عليهم السّلام مروى است كه يس اسمى از اسماء پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم است و مؤيّد اين است آن كه اهل بيت آن حضرت را آل يس گويند، چنانچه به همين مضمون حديثى وارد شده و در تفسير اين معانى ديگر نيز گفتهاند، چنان كه در كتب تفسير مذكور است.
[27] ( 8) ممكن است كه كريم به معنى بخشنده باشد و وصف نمودن جود به كريم از جهت مبالغه است، يعنى آن قدر صاحب بخشش است كه گويا بخشش او نيز بخشنده است و محتمل است كه كريم به معنى بزرگوار و نيكو و شريف و امثال اينها باشد. و اللَّه يعلم.
[28] ( 1) يعنى كلامهائى كه تمام هستند، يعنى در فهميدن معنى از آنها، يا در مشتمل بودن به فصاحت و بلاغت، عيبى و نقصى در آنها نيست. يا آن كه تمام هستند در محافظت نمودن شخص را كه به آنها از آفتها و بلاها متوسّل گردد و پناه برد، و ممكن است كه مراد از كلمات تامات پيغمبر و اهل بيت او عليهم السّلام باشد. و اللَّه يعلم
[29] ( 2) يعنى نامهائى كه حكم آنها جارى است، يا آن كه امر آنها ممضى است، پس لازم آيد كه آنها مطاع باشند. و اللَّه يعلم.
[30] ( 3) نظم در لغت عرب به معنى مرواريد در رشته كشيدن است، يعنى خداى تعالى همه موجودات را ايجاد نموده است به نظامى و ترتيبى كه مناسب و لايق است به آنها و مصلحت در آن دانسته. و اللَّه يعلم.
[31] ( 4) يعنى به همه موجودات دانا و مطلع است، يا آن كه بر ايجاد نمودن همه ممكنات عالم و قادر است. و اللَّه يعلم.
[32] ( 5) يعنى تدبير نمودن و تقدير كردن خداى تعالى چيزها را محكم و ثابت است و او را تغيير رأيى و مخالفت امرى نيست. و اللَّه يعلم.
[33] ( 6) يعنى خداى تعالى همه مخلوقات را از روى بينائى و دانش خلق نموده است، يا آن كه همه مخلوقات را مىبيند و مىداند كه در چه كارند و از ايشان چه سر مىزند از كارهاى خوب يا بد. و اللَّه يعلم.
[34] ( 7) يعنى به هيچ وسيله و سببى نمىتوان به كنه تو رسيدن و ادراك صفتى از صفات تو نمودن چه همه اسباب كوتاه و نارسا است. و اللَّه يعلم.
[35] ( 8) يعنى نور رحمت تو در همه چيزها بسيار است، يا آن كه دوستى تو در همه دلها جاى نموده، يا آن كه اقرار به هستى تو در همه چيزها مفطور است، يا آن كه پرتو وجود تو بر همه چيزها افتاده، همچنان كه حكما گويند كه وجود همه موجودات پرتو و اثر وجود خداى تعالى است. و اللَّه يعلم.
[36] ( 9)« جليل» و« كبير» و« عظيم» هر سه به معنى بزرگ هستند و ليكن« جليل» به معنى بزرگى در صفات است و« كبير» به معنى بزرگى در ذات است و« عظيم» بزرگى در ذات و صفات هر دو است و گاه باشد هر يك از اينها مجازا در معنى ديگرى استعمال كنند. و اللَّه يعلم.
[37] ( 10) بهاء خداى و جمال و حسن او كنايه از عظمت خداى تعالى و صفات نيكوى اوست. و اللَّه يعلم.
[38] ( 1) فقره« صلّ على محمّد و آل محمّد» متعلق است« بأسألك» كه سابقا مذكور شده يعنى سؤال مىنمايم ترا اى كسى كه چنين و چنانى تو آن كه رحمت فرستى بر پيغمبر و بر آل او تا به آخر. و اللَّه يعلم.
[39] ( 2) موسى را كليم اللَّه به جهت آن گفتهاند كه خداى تعالى در كوه طور بىواسطه با او تكلّم نمود. و اللَّه يعلم.
[40] ( 3) عيسى را كلمه خدا از جهت آن گويند كه به مجرّد امر به كلمه« كن» يا به مجرد اراده معنى كلمه« كن» بدون مادهاى و وساطت پدرى موجود شده، و بعضى گفتهاند كه از جهت آن كه در زمان طفوليّت در گهواره تكلّم نمود و بحرف آمد و اين اوّل معجزه بود از براى او. و اللَّه يعلم.
[41] ( 4) عيسى را روح اللَّه از جهت آن گويند كه صاحب روحى است كه خداى تعالى او را بدون واسطه پدرى خلق نموده يعنى روحى است كه از خداى صادر شده چنانچه از حضرت امام جعفر صادق و امام محمد باقر عليهما السّلام مروى است كه جناب اقدس الهى دو روح به قدرت خود بىتوسط پدرى خلق نمود كه عيسى و آدم هستند و برگزيد ايشان را و از اين جهت به خود اسناد نمود. و در مجمع البيان آورده كه عيسى را روح اللَّه از جهت آن گويند كه حدوث او از نفحه جبرئيل در گريبان مريم به امر خدا بوده و بعضى گفتهاند كه عيسى را روح اللَّه به اين اعتبار گويند كه اموات را احيا مىنمود و زنده مىكرد. و اللَّه يعلم.
[42] ( 5) يعنى شيطان در روز قيامت خواهد گفت كه نبودم من در دار دنيا مگر آن كه جماعت كافران و فاسقان را وسوسه مىنمودم زيرا كه ايشان سخن مرا مىشنيدند و اطاعت من مىنمودند و مرا بر مؤمنان راهى نبود پس مرا تقصيرى نيست بلكه تقصير از جانب ايشان است. و اللَّه يعلم.
[43] ( 1) نقل شد از روى نسخهاى كه خالى از صحّت نبود و اللَّه يعلم
[44] ( 2) قمع به معنى كوبيدن و خفيف و ذليل كردن و صرف نمودن آمده و در اين مقام معنى اخير مناسب است. و اللَّه يعلم.
[45] ( 3) غول به معنى هلاككننده است، يعنى صورت خيالى كه قوّت واهمه آن را به صورت مردى يا زنى مصوّر سازد و بعضى گويند كه غول نوعى از جن و شيطان است و عريان را اعتقاد آن كه در بيابانها مىباشد و به صورتهاى مختلف مىشود و بر سر راهها و جادّهها آمده مردمان را از راه بيرون برده، هلاك مىنمايد و ليكن از حضرت رسالت پناهى منقول است كه غولى نيست يعنى موجود نيست و غولى نمىباشد و محتمل است كه مراد آن باشد كه: غولى نيست يعنى نيست آن كه گفتهاند كه به صورتهاى مختلف مىشود يا آن كه نيست آن كه گفتهاند كه مردمان را هلاك مىكند، چه او را بر انسان تسلّطى نمىباشد. و اللَّه يعلم.
[46] ( 1) مترجم گويد نسخه ثانى ظاهرتر و توجيه دويم از براى نسخه اوّل بهتر است. و اللَّه يعلم.
متن رو از نرم افزار جامع الاحادیث نقل کردم(اینم برای قانون حقوق معنوی و اینا)
همه ی حرف دنیا اومدن ما همینه ، دروغممنوع